Μια ενδιαφέρουσα ιστορία που διάβασα στο blog "τα θρανία αφηγούνται"
"Ήταν κάποτε μια μαθήτρια που αγαπούσε πολύ τα μαθηματικά. Τα έβλεπε σαν παιχνίδι, σαν σπαζοκεφαλιά, και δεν τα βαριόταν ποτέ. Έτσι, συμπαθούσε και όλους τους μαθηματικούς που της έδιναν την ευκαιρία να παίζει το αγαπημένο της παιχνίδι.
Ένας από αυτούς όμως ήταν ο ξεχωριστός. Ήταν το είδος του καθηγητή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και των καλών μαθητών και δεν τους "ξεχνάει", προσπαθώντας να βοηθήσει τους αδύνατους ή να προσελκύσει τους αδιάφορους. Της έδινε πολλή τροφή για τη σκέψη, την προχωρούσε, την προκαλούσε με ενδιαφέρουσες ασκήσεις, ακόμα και με το έξυπνο χιούμορ του.
Θα ήταν ο αγαπημένος της δάσκαλος, αν δεν την απογοήτευε με μια άδικη τιμωρία.
Είχε χτυπήσει το κουδούνι και έκανε το λάθος με τη φίλη της να σταθούν στο παράθυρο της τάξης, όπου ακόμα έκανε μάθημα ο καθηγητής της, περιμένοντας μια φίλη τους.
Εκείνος το θεώρησε ενόχληση για το μάθημα, τις πήγε στο γραφείο και εισηγήθηκε την αποβολή τους!
Μερικές φορές και οι σύλλογοι καθηγητών πλειοδοτούν σε αυστηρότητα, θέλοντας να δείξουν ότι δεν χαρίζονται σε κανέναν. Έτσι έγινε κι αυτή τη φορά και οι μαθήτριες αποβλήθηκαν.
Η μαθήτρια πικράθηκε πολύ, όχι τόσο για την τιμωρία, ούτε μόνο γιατί την αδίκησε ο αγαπημένος της καθηγητής, αλλά κυρίως γιατί έπεσε στα μάτια της το πρότυπό της, αφού δεν τον βοήθησε η μαθηματική του ιδιοφυΐα να μην διαπράξει τέτοια αδικία.
Ποια ήταν η αντίδρασή της;
Παρέμεινε μέχρι το τέλος της χρονιάς ευγενική και σοβαρή απέναντί του, αλλά με το δικό τους κώδικα επικοινωνίας του μετέδωσε το μήνυμα ότι έχασε την εκτίμησή της, μη δίνοντάς του ποτέ την ευκαιρία να επανορθώσει.
Καμιά φορά οι νόμοι των παιδιών είναι πιο απόλυτοι από τα μαθηματικά αξιώματα."
oti kai na peis edo einai ligo
ΑπάντησηΔιαγραφή